Rosja nie była wtedy jeszcze w stanie stawić czoła Chinom w tym regionie4, w związku z tym hr. Gołowin podpisał w 1689 r. w Nerczyńsku traktat, w którym Rosja zrzekała się wszelkich pretensji do ziem nadamurskich w zamian za co kupcy rosyjscy otrzymali pozwolenie na nieograniczony dostęp do rynków chińskich. Traktat uregulował Nie oddamy Chinom Związku Radzieckiego To fatalny wybór i duży błąd, o czym się przekona.Beczkę z wazeliną pilnie trzeba zakupić do Starostwa. gość | 2021-11-24 08:23:21 napisał(a): Tłumaczenia w kontekście hasła "Nie oddamy tego" z polskiego na angielski od Reverso Context: Nie oddamy tego ludziom z galerii. Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Koniugacja Documents Słownik Collaborative Dictionary Gramatyka Expressio Reverso Corporate Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd Nợ Xấu. Trudne początki Zbudowanie od podstaw archiwum IPN, zgromadzenie w nim prawie 90 kilometrów akt wraz z ich równoczesnym udostępnianiem, to przedsięwzięcie organizacyjne bez precedensu w najnowszych dziejach polskich archiwów. Co oznacza 90 kilometrów? Wyobraźcie sobie Państwo 90 km książek, ustawionych jedna za drugą, stykających się grzbietami... NOWE INICJATYWY: portal "Archiwum Pełne Pamięci" Archiwum IPN, poczuwając się do odpowiedzialności za dokumentowanie losów Polaków, świadków i uczestników historii, doświadczonych w wyniku wydarzeń lat 1917-1990 uruchomiło projekt „Archiwum Pełne Pamięci” ( Jest on częścią szerszej kampanii mającej na celu uświadomienie osobom posiadającym w prywatnych zbiorach ciekawe dokumenty, fotografie, wspomnienia i relacje o możliwości ich przekazania do Archiwum IPN.(zobacz zwiastun spotu) NOWE INICJATYWY: portal "Trzecia pielgrzymka papieża Jana Pawła II do Polski w dokumentach zasobu IPN" 8 czerwca 2017 r., w 30. rocznicę rozpoczęcia trzeciej pielgrzymki papieża Jana Pawła II do Polski Archiwum IPN uruchomiło tematyczny portal internetowy. Na stronie znajdą Państwo skany dokumentów, fotografie, filmy, mapy i inne interesujące pamiątki ostatniej podróży papieża Jana Pawła II do Polski Ludowej.(zobacz zwiastun portalu) Informator o zasobie archiwalnym IPN całościowo opisuje zgromadzone w Instytucie archiwalia Kolekcja: Ryszard Ostrowski Opis zawartości Tytuł: Wiersz satyryczny o tematyce politycznej: Nie oddamy Chinom Związku Radzieckiego Opis zewnętrzny Forma fizyczna: Dokumentacja aktowa Liczba tomów: 1 Liczba stron: 1 Informacje identyfikujące Sygnatura IPN: IPN Gd 1240/222 Miejsce przechowywania Nazwa archiwum: Oddziałowe Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku Powrót do listy wyników Zdjęcie czołowych opozycjonistów ze spacerniaka w Białołęce uwięzionych tam przez władze w stanie wojennym trafiło na łamy gazet na całym świecie. Jak udało się je zrobić? Sama historia jego powstania przypomina fragment wyrwany ze scenariusza szpiegowskiego filmu. Dziś nikt już nie wie, kto nazwał je zdjęciem „Pięciu Wspaniałych”. W rzeczywistości bohaterów było więcej. Wszyscy ryzykowali, by fotografia powstała. W latach 80. przedrukowywana w najdalszych zakątkach świata, dziś święci triumfy w internecie. – „Nie oddamy Chinom Związku Radzieckiego!”. Gdy strażnicy usłyszeli nasze krzyki, zgłupieli – wspomina Janusz Onyszkiewicz. – Nie wiedzieli, co zrobić. Nam było jednak już wszystko jedno. Był maj, a my chodziliśmy z Henrykiem Wujcem po spacerniaku i czekaliśmy na reakcję. Nie było żadnej. Pomyśleliśmy: teraz możemy więcej. I już za chwilę narodził się pomysł czegoś, co dziś można nazwać sesją zdjęciową. Miała w niej wziąć udział ekstrema. Tak władza nazwała ściśle wyselekcjonowane i najbardziej niebezpieczne grono opozycjonistów. Zbrodniarzy stanu. 14 osób zostało w Białołęce oddzielonych od reszty więźniów i trafiło pod specjalny nadzór. Siedzieli po dwóch w celi. – Taka pokazówka. Chcieli udowodnić, że mamy zamiar obalić ustrój przemocą i biedny generał musiał przez nas wprowadzić stan wojenny – mówi Henryk Wujec. Na pierwszym przesłuchaniu usłyszeli, że grozi im kara śmierci. Wszystko miało się skończyć wielkim procesem, ale mijały miesiące i... nic. Okazało się, że władza nie bardzo wie, co robić. Onyszkiewicz trafił na Białołękę skuty z Jackiem Kuroniem, ale dwuosobową celę dzielił właśnie z Wujcem. Obydwaj należeli do spokojnych i całymi godzinami siedzieli w milczeniu. Matematyk Onyszkiewicz zgłębiał teorię mnogości, a Wujec połykał książkę za książką. Zirytowane bezowocnym podsłuchiwaniem władze dokwaterowały im Jana Krzysztofa Kelusa. Ktoś pomyślał, że autor piosenek pomoże im się rozgadać. Niewiele to zmieniło. Panowie dalej byli zajęci czytaniem, a znudzony Kelus tworzył więzienne piosenki. Atmosfera okazała się inspirująca. Dziś Kelus mówi, że to jedne z jego najlepszych piosenek. Kolejne teksty przeplatały się z życiem internowanych. W szczęśliwy powrót stara gra:nie każdy z nas Odysem jest,nie każdy dokąd wracać manie na każdego czeka pies.„Za dobry powrót do Itaki” Jan Krzysztof Kelus, czerwiec 1982, Białołęka – Byłem zamknięty w więzieniu. Moja rodzina długo nie wiedziała, czy w ogóle żyję – wspomina Jan Rulewski. – Do tego przez opozycyjną działalność moje prywatne życie było w rozsypce. Nie miałem do czego wracać. Z drugiej strony trudno było czuć się samotnym, gdy się miało Jacka Kuronia w celi. Bezczelny pomysł Z każdym miesiącem bali się coraz mniej i chcieli uwiecznić te chwile. Najpierw potrzebny był jednak aparat. Bardzo mały aparat, którego zdobycie w tamtych czasach graniczyło z cudem. Janusz Onyszkiewicz zagrypsował do swojej ówczesnej narzeczonej Joanny Jaraczewskiej. Wiadomość przeniósł jeden z duchownych. Tak rozpoczęły się poszukiwania. Żaden ze znajomych nie miał nic odpowiedniego. Pomogła przebywająca w Polsce dziennikarka Ruth Gruber. Amerykanka aktywnie wspierała opozycjonistów i tym razem pożyczyła swój mały Rolleiflex. Teraz trzeba było go wnieść do więzienia. Księża przemycali grypsy, ale nie szpiegowskie aparaty. Jedyną szansą były odbywające się raz w miesiącu widzenia. Strażnicy pozwalali przynosić internowanym jedzenie. Oczywiście było ono dokładnie prześwietlane. Pomysłów było kilka, ale każdy wydawał się mocno ryzykowny. – Zdecydowałam się na podwójny blef – wspomina dziś Joanna Onyszkiewicz. W tym czasie cukier często wysypywał się z pękającej paczki. Włożyłam do niej aparat, przysypałam i nie zakleiłam opakowania. Wszystko było na wierzchu, ale pomyślałam, że właśnie dzięki temu nikt nie nabierze podejrzeń. Operacja była ryzykowna, ale strażnicy nie zainteresowali się źle zamkniętą paczką. Po drodze ubywało cukru i aparat zaczął wystawać. Pomysł był jednak tak bezczelny, że nikt nie nabrał podejrzeń. Gdy opakowanie dotarło już do Janusza Onyszkiewicza, ten zamarł. Aparat był już niemal na wierzchu. Gdyby ktoś go zauważył, o dalszych widzeniach z bliskimi wszyscy mogliby zapomnieć. Tak zaczęła się gra w kotka i myszkę. Gdy strażnicy znikali, pojawiały się pomysły na zdjęcia. Każde z nich jest dziś ważnym historycznym dokumentem. Widać na nich internowanych w celach, a nawet podczas widzeń. Ale jest też jedno specjalne. Zdjęcie, które nie miało prawa powstać. Są na nim koledzy z dwóch cel. Bo ta spokojna Onyszkiewicza i Wujca sąsiadowała z głośną, a nawet wybuchową Kuronia i Rulewskiego. Ci pierwsi wydłubali otwór przy sedesie. Tak zaczęła się wymiana grypsów, dzięki której wszyscy pozostawali w stałym kontakcie. W czerwcu 1982 r., po interwencji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża, internowani mogli się już zbierać na spacerach. Do celi Rulewskiego i Kuronia dołączył Lech Dymarski. Onyszkiewicz już wtedy ukrywał aparat i myślał o tym, jak wyrwać się spod obserwacji. – Wychodziliśmy na spacerniak i Kelus miał przy sobie taki kocyk, przy którym cały czas grzebał. Pamiętam, że wydało mi się to dziwne, ale nie pytałem – wspomina Jan Rulewski. – O tym, że to właśnie teraz będziemy robić zdjęcie, dowiedziałem się w ostatniej chwili. – Namówiłem Kelusa do zrobienia fotografii, bo sam chciałem na niej być – mówi Onyszkiewicz. Spacerniak był w kształcie trójkąta. Ze swych wartowni miało go na oku kilku strażników. Kelus stanął więc pod ich wieżą. Teoretycznie powinien być natychmiast zauważony przez bocznych wartowników, ale przykucnął. Właśnie dlatego zdjęcie zrobione jest z „żabiej perspektywy”, jakby poniżej idących. W ten sposób fotografia nabrała głębi, ale prawda jest taka, że inaczej nie dałoby się jej zrobić. Na całą operację były sekundy. – Zdjęcie, które poszło w świat, było pracą zbiorową. To ja nacisnąłem na spust, ale to akurat najmniej ważne – mówi dziś Jan Krzysztof Kelus. – Pamiętam, że to była chwila, ale trochę zapolowaliśmy – wspomina Henryk Wujec. – Wszyscy chcieli być, a nie było wcale łatwo zmieścić się w piątkę na spacerniaku. Jan Rulewski: – Byliśmy dumni... I to widać. Chcieliśmy pokazać, że nas internowano, ale my nie zamierzamy się poddawać. Nie jesteśmy jakimiś mnichami, tylko ekstremą. Więzienny spacerniak Na temat tego, jak film udało się przemycić na wolność, są już różne relacje. Jan Krzysztof Kelus mówi krótko: – Jak się szło na widzenia, to klawisze robili rewizję, ale mieli pewne opory i na pewno nie śmieliby grzebać w majtkach Onyszkiewicza. Za chwilę kadr z Białołęki stał się sławny. W sumie fotografii było 20, ale właśnie ta jedna stała się najpopularniejsza. Zdjęcie wydrukował amerykański „Newsweek” i pojawiło się nawet w gazetach w Nowej Zelandii czy Australii. W Polsce fotografię przedrukowały pisma drugiego obiegu. Ekstrema siedziała za kratami, a cały świat widział zdjęcie, na którym dumnie idzie więziennym spacerniakiem. Już we współczesnej Polsce zdjęcia pojawiły się w kilku wydawnictwach. Negatywy Onyszkiewicz przekazał do Ośrodka KARTA. Fotografie leżą teraz w tekturowym pakieciku na jednej z półek. „Pięciu Wspaniałych” wydostało się stamtąd na dobre. Ktoś wrzucił zdjęcie do internetu, a tam szybko stało się przebojem. Linkowane na portalach społecznościowych przy okazji rocznicy stanu wojennego przeżyło drugą młodość. Paradoksalnie najbardziej spodobało się tym, którzy nie mogą nawet pamiętać PRL. – To byli bohaterowie. Odważni i bez kompromisów – napisał w komentarzach jeden z użytkowników Facebooka, rocznik 93. Jan Rulewski jest zmęczony po spotkaniu jednej z senackich komisji. Zatrzymuje się na moment w holu poselskiego hotelu i prosi, by jeszcze raz pokazać mu zdjęcie: – Jacka już nie ma. Pozostałych kolegów dawno nie widziałem. Żal mi, że się razem nie spotykamy. – Tu idziemy razem, ale trochę się rozeszliśmy wszyscy – mówi Janusz Onyszkiewicz. Z Lechem Dymarskim nikt z kolegów nie ma kontaktu. – Rozjechaliśmy się, ale nawet nie fizycznie, tylko światopoglądowo – uzupełnia Kelus. Henryk Wujec ma w swoim gabinecie w Kancelarii Prezydenta sporo pamiątek z tamtych czasów. Potrafi o nich opowiadać całymi godzinami. Każda jest ważna. Na pożegnanie mówi: – Widziałem się ostatnio z Kelusem. Miło się rozmawiało, ale na koniec powiedział, że odpuścił mi tematy polityczne, żeby się nie kłócić. Trochę jak z rodziną – najlepiej wychodzi się na zdjęciu. Nie oddamy Chinom Związku Radzieckiego.. (link ) Nie oddamy Chinom Związku Radzieckiego, Nie oddamy Pekinowi Kraju Rad, Wania śpi, a gdyby doszło coś do czego My czuwamy, Wy możecie słodko spać Za tym dumnym stepem państwo jest ogromne Żółty człowiek tam na Wanię ostrzy kły W noc upalną zlepili taką wielką bombę Że Czerwonym na jej widok trysną łzy Nie płacz Wania, śmiej się Wania, pysk do góry Ukraiński żołnierz już za ciebie trzyma straż Jutro staną nasze czołgi na Ussuri. Cały Sybir wraz z Mandżurią będzie nasz Nikt nie zrobi z Moskwy pólka ryżowego Nikt na Kremlu Sake też nie będzie chlał Więc Rosjanie już nie uczcie się chińskiego Ukraiński w zupełności starczy Wam. No po przeróbce wypada coś dopisać, a więc spróbuję: Mówisz Wania, nie ma Związku Radzieckiego, A czy Putin, to nie człowiek z KGB. Czy jak Stalin dąży tylko do dobrego, Kto nie Ruski, to na Sybir chce go wieź? Widzisz Wania , twój kraj wcale się nie zmienił, Swe imperium, znów buduje - kłamstwo, krew. Ale Chinom nie oddamy cię kolego Za naukę ukraińskiej mowy więc się weź...Weź się, Wania, weź.......... ucz się ukraińskiego... PS. Ten filmik na Youtube (link) jest całkowicie w moim wykonaniu. Zapraszam i miłej zabawy/

nie oddamy chinom związku radzieckiego